Iedereen is wel ergens fan van. Van iemand in de muziek, van iemand in de filmwereld of van iemand in de literatuur. Dat is ook niet zo moeilijk, je moet gewoon in de gaten houden wat die gene doet en je bewondering aan de wereld tonen. Simpeler kan niet. Persoonlijk vind ik dan ook dat dit soort fans eigenlijk een beetje de mietjes onder de bewonderaars zijn. Want wat kan er nou helemaal misgaan? Als het object van bewondering dood gaat kun je altijd nog dromen over hoe het was. Denk bijvoorbeeld maar aan de beatles, al decennia uit elkaar en de helft overleden en toch nog steeds een trouwe schare fans. Of aan Elvis, al jaren dood maar nog steeds the king. Of denk aan Dries Roelvink, zijn carrière is al jaren dood maar hij heeft, echt waar, een fanclub. En als je er op een dag achterkomt dat je niet meer zo van je favoriet geniet als dat je eerst deed, of in het geval van de Dries Roelvink fanclub, iemand er achter komt hoe je IQ kunt transplanteren, dan noem je het gewoon een fase. Er lopen over twintig jaar miljoenen huismoeders rond die ooit een Justin Bieber-fase hadden.
Fan zijn van iemand in de showbusiness is dus appeltjeseitje, niks lastigs aan, iedere gek kan het doen. Trouwens, ik denk dat je politiek hierin ook wel een beetje kunt vergelijken met showbizz. Met een gelikt kapsel en zoveel mogelijk media aandacht als je maar kunt krijgen kom je al een heel eind. Ik denk dat Dries Roelvink het daarom als politicus nog best aardig zou doen.
Goed, politiek en showbizz zijn dus makkelijk onderwerpen om fan van te zijn. De echte diehard fan laat zich daar dan ook niet mee in. Die gaat voor iets anders, iets moeilijkers, iets waar vreugde en verdriet elkaar afwisselen, die gaat voor sport. In mijn geval voetbal. Ik ben er aan verslingerd zo lang als ik me kan herinneren en ik weet dat het ook nooit meer over zal gaan. Fan ben je namelijk voor het leven, met heel je hart en mijn hart ligt bij FC Groningen.
Het ging zo mooi. Het was een droom seizoen. De FC deed mee met de grote jongens en werd gevreesd door alle andere clubs. Europees voetbal was zo goed als binnen. Maar een voetbalfan weet maar al te goed dat niets voor eeuwig duurt. En drie weken geleden was het zover. De muur der verdediging brokkelde af en de tegenstanders vonden het net. Doelpunt na doelpunt velde de afgelopen drie wedstrijden de hoop van de trouwe supporter op een overwinning. Maar waar de showbizzfan al lang teleurgesteld was afgehaakt met als verklaring dat het slechts een fase was. Daar blijft de voetbalfan trouw aan de geliefde club. Want de voetbalfan weet dat het niet altijd goed zal gaan, hij weet dat het zo maar kan zijn dat er de komende tien jaar geen seizoen als deze zal komen. En dan? Zeggen dat het een fase was? Nee. Dan word er met weemoed teruggedacht aan de helden van weleer terwijl de nieuwe helden worden aangemoedigd met de vurige loyaliteit die de voetbalfan eigen is. Want als er één zekerheid is voor een voetbalfan, dan is het dat je fan bent voor het leven.
Proud to be a farmer, proud to be a farmer, proud to be a farmer till i die!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten