Drankaversie

Als een bruistablet eigenlijk al meer lawaai maakt dan je hoofd aankan, dan weet je dat het een goed feest is geweest. Tenminste, afhankelijk van de doelen die je de vorige avond voor je zelf gezet hebt. Voor sommigen is dronken worden al een doel op zich, het doel heiligt de middelen, voor anderen is nog weten waar ze wonen of vooral niet met die ene meid mee naar huis gaan een belangrijk doel. Ikzelf behoor tot de tweede groep. Niet dat ik me druk moet maken om die ene meid ofzo. Zelfs de wat wanhopigere exemplaren van het vrouwelijk geslacht laten mij angstvallig links liggen. Hoe dat komt? Verschillende factoren denk ik. Zo zie ik er wat (veel) ouder uit dan ik werkelijk ben, ben ik niet dom genoeg om aandacht te geven aan wanhopige vrouwen en ben ik zelf ook niet wanhopig.  Maar het belangrijkste is denk ik wel mijn schrijnend gebrek aan subtiliteit. Ik heb ooit tegen een meisje, heel ongepast verkleinwoord, gezegd dat ze om op te eten was. Tot zover niks aan de hand zou je zeggen, ik geloof dat ze het zelfs wel leuk vond. Maar dan. Ik ben niet trots op wat ik vervolgens zei, tenminste, ik geloof dat ik niet trots hoor te zijn. “Maar helaas mag ik geen varkensvlees eten van mijn geloof.” Ze kon best hard rennen voor iemand van haar kaliber. 

Goed, ik ben alweer afgedwaald. Drank. Ik wou het hebben over drank. Het opvallendste is namelijk dat je het nooit zat wordt. Althans, ik niet en ik weet dat ik daar niet alleen in ben.  Bij eten is vaak zo dat als je iets eet en direct daarna ziek wordt, je dat specifieke gerecht voorlopig wel even laat staan. Ik heb zelf ooit iets bij mijn schoonouders gegeten wat er diezelfde avond, ten gevolge van een hevige buikgriep, via de weg dat het binnen was gekomen ook weer uit kwam. Het heeft wel even geduurd voor dat ik dat gerecht weer wilde eten. Het is een soort ingebouwd verdedigingssysteem van onze hersenen. Een aversie krijgen tegen iets waar je mogelijk ziek van bent geworden. 

Waarom werkt dat dan niet met drank? Iedereen heeft wel eens te veel gehad en is daar ziek van geworden. De sluwe demon die drank heet is ons allen bekend. Sorry, maar op dit punt wou ik gewoon iets ouderwets gereformeerds zeggen. Iedereen heeft wel eens moeten overgeven, heeft een kater gehad of niet meer geweten wat hij/zij deed. Zijn we nu allemaal lid van de blauwe knoop? Hebben we drank afgezworen? Gaan de drank producenten massaal failliet? Geenszins! Na enkele dagen gaan we vrolijk verder!

Hoe dat komt? Geen idee. Daar heeft nog niemand zich over gebogen. Maar ik heb wel een theorie. De drank zorgt er voor dat we te dom zijn om te leren. Ons brein gaat gewoon op zwart, die staat uit, op non actief. Waar het brein normaal zou zeggen: “Ik word ziek. Dit lust ik van af nu niet meer dan kan ik er ook niet meer ziek van worden.” Zegt hij nu: “Ik heb zin om SBS6 te kijken, wat ziet Helga er aantrekkelijk uit in dit licht, in mijn onderbroek buiten rond rennen is een fantastisch idee!” Je snapt wel wat ik bedoel denk ik. Een goeie reden dus om te stoppen met drinken? Echt niet. Waar denk je dat ik de inspiratie voor de geneuzel vandaan haal?